Süpernova patlamalarının etkileyici ışığı, çevresindeki toz bulutlarına çarparak onları ısıtarak göz alıcı bir kırmızımsı parlama oluşturur. Ancak bu bulutlar, o kadar ince ve düşük parlaklıkta ki, bugüne kadar tam olarak gözlemlenememiştir. Fakat James Webb Uzay Teleskobu (JWST), kızılötesi ışığı algılama konusundaki yeteneği sayesinde, yıldızlararası ortamın karmaşık yapısını açığa çıkarmıştır.
JWST’nin elde ettiği görüntülerde dikkat çekici bir detay, Cassiopeia A’ya yakın bir toz bulutunda meydana gelen hızlı değişimlerdir. NASA, Ağustos ve Eylül 2024 tarihlerinde JWST ile aynı bölgeyi yeniden görüntülemiş ve ışığın toz tabakaları boyunca ilerlerken ahşap damarlarını andıran desenler oluşturduğunu tespit etmiştir. Bu durum, “ışık yankısı” (light echo) adı verilen olağanüstü bir fenomenin sonucudur.
Geçmişte, bu bölgedeki ışık yankıları NASA’nın emekliye ayrılan Spitzer Uzay Teleskobu tarafından da gözlemlenmişti. Ancak Spitzer’ın sunduğu çözünürlük, JWST’nin sunduğu ayrıntılı görüntülerle karşılaştırılamayacak kadar düşüktü. Bu nedenle, astronomlar JWST’nin sağladığı yeni görüntüler karşısında büyük bir şaşkınlık yaşamıştır.
California Teknoloji Enstitüsü’nden astronom Jacob Jencson, “Bu kadar detaylı bir yapı görmeyi beklemiyorduk” diyerek şaşkınlığını ifade etmiştir. Araştırmacılar, toz yapılarının 400 astronomik birim (Dünya ile Güneş arasındaki mesafenin 400 katı) ölçüsünde düğümlü ve katmanlı bir yapı oluşturduğunu keşfetmişlerdir.
İlgiyi çeken en ilginç noktaların başında, bu toz tabakalarının uzayda manyetik alan çizgileri boyunca dizilim gösterme ihtimali gelmektedir. Eğer böyle bir düzenleme mevcutsa, ışık yankılarının incelenmesi, uzaydaki manyetize türbülans süreçlerinin anlaşılmasına dair yeni bir pencereler açabilir.
Uzay Teleskobu Bilim Enstitüsü’nden astronom Armin Rest, bu keşfi “astronomik bir tıbbi tomografi taraması” şeklinde tanımlamaktadır. Farklı zaman dilimlerinde elde edilen üç ayrı görüntü, yıldızlararası ortamın üç boyutlu yapısının haritalandırılmasına olanak sağlayacaktır.
