BBC’nin Winterwatch belgesel ekibi tarafından keşfedilen ürkütücü bir fenomen, Metellina merianae ve Meta menardi türündeki mağara örümceklerinin üzerinde gözlemlenmiştir. Normal şartlarda ağlarının yakınında bulunan bu örümceklerin, bir mantar enfeksiyonu sonucunda mağara tavanına doğru hareket ettikleri belirlenmiştir. Bu durum, bilim insanlarının dikkatini çekmiş ve örümceklerin alışılmadık davranışlarıyla ilgili daha fazla araştırma yapılmasına yol açmıştır.
Bilim insanları, bu durumun Brezilya yağmur ormanlarında yaşayan ve Ophiocordyceps mantarı tarafından kontrol edilen karıncalarla benzerlik taşıdığını ifade etmektedir. Ophiocordyceps türü mantarlar, konakçılarının sinir sistemlerini ele geçirerek onların davranışlarını değiştirmekte ve bu süreç sonunda onları ölümcül bir “zombi” durumuna sürüklemektedir. Aynı mantar etkileşiminin, örümcekler üzerinde de benzeri bir etki yaratması, araştırmacıların dikkatini çekmiştir.
Araştırmalar sonucunda, Gibellula ile enfekte olan örümceklerin, mağara tavanlarında belirgin pozisyonlarda bulunması, davranışsal bir değişimin işareti olarak yorumlanmaktadır. Bilim insanları, bu değişikliğin mantar tarafından bilinçli olarak yönlendirildiğini ve örümceklerin daha açık alanlara yönlendirilerek sporlarının havada daha kolay yayılmasını sağladığını düşünmektedir. Bu durum, doğal yaşam döngüsü açısından oldukça ilginçtir ve mantarların konakçılar üzerindeki etkilerini gözler önüne serer.
Genetik analizler, Kuzey İrlanda’daki mağaralarda ve barut deposunda bulunan mantarın aynı tür olduğunu doğrulamıştır. Ancak, farklı ortamlarda mantarın değişik şekillerde geliştiği gözlemlenmiştir. Örneğin, barut deposunda hava akımı olmadığı için sporlar, sütun şeklinde yapışarak büyümekte; buna karşın mağaralarda sporlar, hava akımı sayesinde daha kolay yayılmaktadır. Bu farklılıklar, mantarın çevresel etmenlere göre nasıl adapte olduğunu göstermektedir.
Araştırmacılar, Gibellula attenboroughii türünün yalnızca Kuzey İrlanda ile sınırlı olmadığını düşünmektedir. Galler’de de benzer şekilde örümcekleri etkilediği tahmin edilen bu mantar, mağara bulunmayan bölgelerde bile örümcekleri doğal barınaklarından çıkararak yosun ve açık yüzeylere yönlendirme davranışını göstermektedir. Bu bulgular, mantarların hayat döngüsü ve ekosistem üzerindeki etkileri açısından önemli veriler sunmaktadır.
Sonuç olarak, bu mantar örümcek etkileşimi, bilinen doğal olayların ötesine geçerek daha karmaşık bir ekosistem dinamiği sunmaktadır. Bilim insanlarının bu tür fenomenleri anlaması, ekolojik denge ve varlıkların uyum içerisindeki rolleri hakkında daha derin bir anlayış geliştirmelerine yardımcı olacaktır.
