Asgari Ücret Tespit Komisyonu, bugün 2025 yılında uygulanacak asgari ücreti belirlemek üzere toplanıyor. Komisyona işçiler adına katılan üç asgari ücretli, geçim zorluklarını SÖZCÜ gazetesine anlatarak, gerçek durumlarını dile getirdiler.
Komisyona katılan işçiler arasında yer alan Durmuş Öztürk, kuaför Nihan Koçak ve toptancı dükkanında çalışan Selma Sayın, yaşadıkları geçim mücadelesini SÖZCÜ’den Erdoğan Süzer’e aktardı.
Asgari ücretle 11 yıldır İstanbul-Ankara otoyolunda taşeron işçi olarak çalışan Durmuş Öztürk, “Asgari ücret ne kadar olmalı?” sorusuna cevap vermek için elindeki kağıdı uzatarak, “Bu kağıtta yazanların karşısını doldursunlar, kaç lira tutuyorsa o parayı asgari ücret olarak bize versinler” dedi. Öztürk’ün elindeki liste, bir evin ihtiyaçlarını ve zorunlu harcamalarını içeriyordu. Bu liste, kira, market, pazar, doğalgaz ve aylık ekmek giderlerinden oluşuyordu. Öztürk, “En düşük kira 15-20 bin lira. Ekmeğin tanesi 10 lira. 3 çocuklu bir aileyiz; sadece aylık ekmek giderimiz 6 bin lira. Market, pazar ve doğalgazı hesapladıklarında, bir de çocuklarıma harçlık ayırmaları yeter, fazlasını istemiyorum” şeklinde konuştu.
‘YUMURTAYI ARADA BİR YİYORUZ’
Durmuş Öztürk, nasıl geçindiğini şöyle anlattı: “Otobanın bakım onarımını taşeron şirketin elemanı olarak yapıyorum. 5-6 yıl önce asgari ücretle az çok geçinebiliyordum. Ama şimdi bu imkansız hale geldi. Eşim çalışmıyor, biri üniversitede olmak üzere 3 çocuk okutuyorum. Eti kurbanda eş dost getirirse yiyoruz. Peyniri ve yumurtayı arada bir yiyoruz. Kredi kartıyla ve borçlarla geçinmeye çalışıyorum. Çocuklara doğru düzgün bir şey alamıyorum. Bir şey alsam diğerini bırakmak zorundayım. Bu yıl asgariye zam gelmedi ama her şey zamlandı; 140 liraya aldığım en ucuz sıvı yağ 290 lira olmuş.”
‘Annem, sırası değil, sonra alırız’
Kuaför olarak çalışan 39 yaşındaki Nihan Koçak, iki çocuk annesi. Tek başına asgari ücretle evi geçindirmeye çalışıyor. Koçak, “Evim kira. Ocak’ta 8 bin lira olan kira 13 bin 500 lira olacak. Alınacak asgari ücret zammı ev sahibine gidecek, bize bir şey kalmayacak. Eti unuttuk; peyniri ve yumurtayı idareli yiyoruz. Yola günde 100 lira veriyorum. Doğalgazı yakamıyoruz. Oğlum bir çikolata istediğinde, ‘Şimdi sırası değil, sonra alırız’ dedim. Temmuzdan bu yana kredi kartıyla borç biriktirerek geçinmeye çalışıyorum. İnsanca yaşayabileceğimiz bir asgari ücret istiyorum. Komisyonda bizi ne kadar anlıyorlar, emin değilim. Tok açın halinden anlamaz ama vicdan da bir
