Uluslararası bir araştırma ekibi, Neandertallerin, Denisovalıların ve erken Homo sapienslerin kan türlerini ve kırmızı kan hücresi antijenlerini incelemek amacıyla, 120.000 ila 20.000 yıl önce yaşamış olan düzinelerce antik bireyin genetik verilerini analiz etti. Bu çalışma, tarih öncesi insan gruplarının genetik yapılarının evrimsel süreçte oynadığı rolleri anlamak açısından büyük bir öneme sahiptir.
Genetikçiler, Neandertallerden köken alan ve 65.000 yıldan fazla bir süre önce melezleşme yoluyla modern insanlara geçen nadir kan grubu olan RHD DIII tip 4’ün nasıl ortaya çıktığını da araştırdılar. Bilim insanları, bu özel kan grubunun Homo sapiens’in yeni koşullarda daha iyi hayatta kalmasına ve çoğalmasına yardımcı olduğuna inanıyor. Böylece, bu genetik çeşitliliğin, insanlığın sürekliliği açısından önemli bir rol oynamış olması muhtemel.
Çalışmanın bir diğer dikkate değer bulgusu da bazı eski kan türlerinin tamamen yok olduğu. Örneğin, uzmanlar, Sibirya’daki eski bir birey olarak bilinen Ust-Ishim’in DNA’sında, modern insanlarda bulunmayan üç farklı kan grubu varyantı keşfettiler. Bu bulgu, insan evrimi ve genetik çeşitlilik konusunda daha derin bir anlayış geliştirmek adına önemli bir ipucu sunmaktadır.
Homo sapiens, yaklaşık 70.000 yıl önce Afrika’yı terk ettiği dönemlerde, farklı iklim koşullarında hayatta kalmalarını sağlayan yeni genetik varyantları da beraberinde götürdü. Bu genetik zenginlik, insanların farklı çevrelerle daha iyi uyum sağlamasını mümkün kıldı. Öte yandan, Avrasya’da uzun süre yaşamış olan Neandertallerin kan gruplarında bu denli büyük bir çeşitlilik bulunmadığı saptandı. Bu durum, Neandertallerin çevresel değişimlere karşı Homo sapiens kadar esnek olmadıklarını göstermektedir.
Homo sapiens ile Neandertaller arasındaki en belirgin farklılıklardan biri, onların uyum sağlama yetenekleridir. Homo sapiens’in genetik çeşitliliği, yeni koşullarla daha iyi başa çıkmalarını sağlıyordu. Örneğin, bu grup, dünyanın çeşitli bölgelerinde hastalıklara karşı korunmayı sağlayan genetik faktörleri üzerine taşıyordu. Bu özelliği, onların çevresel değişikliklere daha kolay adapte olmalarına ve hayatta kalmalarına olanak tanıyordu.
Homo sapiens Yeni Koşullara Uyum Sağlayabildi
Neandertaller ise, daha eski ve daha az çeşitliliğe sahip genetik yapılarla varlık gösteriyorlardı. Bu durumun bir örneği olarak, bazı Okyanusyalılarda hala mevcut olan Rh sistemiyle ilişkili bir gen gösterilebilir. Bu genin, muhtemelen binlerce yıl önce Homo sapiens ile Neandertallerin melezleşmesi sonucu onlara geçtiği düşünülmektedir. Homo sapiens, evrimleşmeye ve yeni şartlara uyum sağlamaya devam ederken Neandertaller, hızla değişen dünyanın zorluklarıyla başa çıkmakta giderek güçlük çekmeye başladılar. Bu durum, belki de Neandertallerin yok olmasının en önemli sebeplerinden biri olarak değerlendirilebilir.
Yazarlar, Homo sapiens’in genetik çeşitliliğinin evrimsel başarının temel bir unsuru olduğunu, buna karşın Neandertallerin genetik istikrarının hızlı değişimlere uyum sağlama yeteneklerini olumsuz etkilediğini belirtiyor. Çalışma ayrıca modern insanlarda artık bulunmayan eski genlerin varlığını ortaya koymaktadır. Bu genler, zamanla yok olan eski insan soylarının bir parçası olabilir. Örneğin, 45.000 yıl önce Sibirya’da yaşamış Ust-Ishim adlı birey, günümüzde yaşayan hiçbir insanda bulunmayan benzersiz genlere sahipti. Bu bulgular, insan evrimi ve genetik çeşitliliği daha iyi anlamak için
