Çeşme’de Yunanlı sanatçı Despina Vandi konserinin iptal oluşunun ardından sanatçının kovulmasıyla yükselen ve güvenlik sorununu da barındıran kriz patlak verdiğinde karşı kıyıda, Sakız adasındaydım. Yaşananları içeren haberleri ve tepkileri büyük bir üzüntü ile takip ettim.
Dünyada yükselen ırkçılık, ülkemizde 2000’lerin başından itibaren “yerli ve milli” söylemiyle iktidarın yarattığı kışkırtmalarla da şekillenerek kendi geçmişimizin travmalarından besleniyor. Milliyetçiliğin özü vatan sevgisi ve aynı vatanın insanlarını kültürel ve duygusal anlamda birleştiren vatandaşlık kavramından uzaklaşarak iktidarın sürekli gündemde tuttuğu ayrıştırma ve nefret söyleminin etkisiyle her geçen gün simgelere, tabulara ve hamasete esir düşüyor. Etnik köken, dini inanç, vatan sevgisi, toplumsal yaşam tercihleri, farklılıklar günlük yaşamın içinde olağan seyrinde kalamıyor.
Başkanı olduğum Ege Barış ve İletişim Derneği bir süredir “Barış Belediyeciliği” kavramı üzerinde durarak daha iyi bir gelecek için yükselen ırkçılığın karşısına yeni bir kavrayış ve deneyim sunmayı öneriyor. İçinde bulunduğumuz parçalanmışlığı güven duygusuyla tedavi etmek, toplumsal korkulara son vermek, geçmişin travmalarından arınmak için bir arada yaşam kültürünü benimsemiş yerel yönetimlerin üstlenecekleri etkin rolü önemsiyoruz.
Çeşme’de yaşanan kriz böyle bir bakışla çok farklı yönetilebilirdi. Sivil toplum hareketinin güçlü rolü zamanın daha derin krizlerinin aşılmasına olanak vermiş ve Ege ile sınırlı kalmayan barış bilincini aşılamıştı. Sakız adasında 1822 yılında yaşanan büyük katliamın izleri düşmanlık içermeyen bir aktarımla bellek tutuyor. Yunanistan’a gittiğinizde sizi karşılayan kardeşlik, komşuluk, Ege ve Anadolu vatandaşlığı sımsıcak ve gerçek haliyle orada her adımınıza eşlik ediyor.
Çeşme’deki etkinliğe, dostluk konserlerinde birlikte dalgalanan bayraklar, Ege denizinde yankılanan şarkılar yakışırdı. Barış için uğraşmaya değmez mi?
