Paris 2024 Olimpiyat Oyunları’nı kaçırmamak için elimden geleni yapıyorum. Bu sebeple bir judo müsabakasına denk geldim, hangi gün olduğu net değil. Müsabakadaki Japon sporcu, altın madalyanın favorisi olarak gösteriliyordu ve maçı kaybetti. Bu kayıptan sonra yaşananlar, Japon sporcu için oldukça zorlu bir sürecin başlangıcıydı. ‘Altın Madalyanın Ağırlığı’ belgeseline benzer bir durumla karşı karşıyaydık.
Michael Phelps, Sasha Kohen, Katıe Uhlaender, Lolo Jones, Jeremy Bloom, Bode Miller, David Boudia, Shaun White, Gracie Gold, Bode Miller, Apolo Ohno ve Stevan Holcomb gibi ABD’li sporcuların hayatlarını anlatan belgeselde, olimpiyat sporcularının yaşadığı zorluklar ve travmalar konu edilmekteydi. Sporcular, olimpiyat şampiyonları olmak için verdikleri mücadeleler sonucunda yalnızlaşan ve içsel zorluklar yaşayan insanlar olarak portreleniyorlardı.
Olimpiyat sporcusu olmanın getirdiği baskıyı kaldırmaya çalışan sporcular, başarının ve başarısızlığın ardındaki ince çizgiyle mücadele ediyorlardı. Rekabetin artık güzellikten uzaklaşıp saygınlık yerine rekabetçi bir ortama dönüştüğü anlaşılıyordu. Sporcuların mücadelelerle dolu yolculuklarının temelinde açlık ve hedeflerinin yer aldığı görülüyordu.
Olimpiyat sporcusu olmak, bir yarışın sonucunda altın madalya kazanmak ya da hiçlikle karşılaşmak arasında ince bir çizgide ilerlemek anlamına geliyordu. Ancak her iki durumda da sporcu yalnız kalmakta, başarıyı aramakta ve başarısızlığı kabullenmektedir. Bu süreçte, sporcuların yaşadığı baskıyı tetikleyen ana unsur kapitalist medyaydı.
Olimpiyat oyunlarında yaşanan başarılar ve başarısızlıklar, sporcular üzerinde büyük bir baskı yaratmaktaydı. Sporcular, altın madalya kazanmaları sonucu aldıkları maddi destekle yaşamlarını sürdürmeye çalışıyorlardı. Ancak bu durum, aileler ve toplumun beklentileriyle birleştiğinde sporcuların psikolojik sorunlar yaşamasına neden olmaktaydı.
Olimpiyat sporcusu olarak yaşamaları gereken güçlü imaj ve rekabetçi tavırlar, sporcuların çoğu zaman gerçek duygularını bastırmalarına ve içlerinde biriken acı ve stresi örtbas etmelerine yol açıyordu. Çoğu zaman bu durum intihara kadar götürebiliyordu. Sporcular, olimpiyat sonrası yaşadıkları boşluk ve depresyonla mücadele etmek zorunda kalıyorlardı. Bu süreçte, sporcuların sadece müsabakalarda değil, günlük yaşamlarında da destek görmesi ve anlaşılmaları gerekiyordu.
Sonuç olarak, olimpiyat sporcularının yaşadığı zorluklar, yalnızlık ve baskıların altında ezildiği gerçeğiyle yüzleşmekteydik. Kapitalist sistem içinde metalaştırılan sporcuların mücadelesi ve duygusal travmaları, sporun yüzeyi altında kalan gerçeklikleri ve insanlık hallerini ortaya koyuyordu. Olimpiyat sporcusu olarak hayatlarını adadıkları sporun, gerçek kimlikleri ve insanlık değerleri ile nasıl çeliştiğini düşünmek ve sporcuların gerçek ihtiyaçlarına cevap bulmak için belgesel önemli bir kaynak oluşturuyordu.
