Kyodo News’in 2025 yılında yayınladığı habere göre, 1966 yılında aynı aileden dört kişiyi öldürmekle suçlanarak tutuklanan ve Eylül 1968’de idama mahkum edilen boksör Hakamata’nın açtığı tazminat davası sonuçlanmıştır. Bu gelişme, uzun bir hukuki sürecin ardından geldi. Hakamata, 2014 yılına kadar hapiste geçirdiği tam 47 yıl boyunca her gün için 84 dolar tazminat talep etti.
89 yaşındaki Hakamata, Eylül 2024’te cinayet suçundan beraat etti. Beraat kararından önce 47 yıl boyunca haksız yere mahkumiyetin mental ve fiziksel sağlığı üzerinde yarattığı zararlara dikkat çekildi. Hakamata’nın avukatları, müvekkillerinin yıllarca ölüm cezası korkusu altında yaşadığını gerekçe göstererek, mahkemeden en yüksek düzeyde tazminat talep etti. Sonuç olarak, mahkeme Hakamata’nın hapiste kaldığı süre zarfında yaşadığı “zihinsel ve fiziksel” sıkıntılardan dolayı ona toplamda 1,4 milyon dolar tazminat ödenmesine hükmetti.
– Olay ve Süreç
Hakamata, Guinness Rekorlar Kitabı tarafından “dünyanın en uzun süre hapis yatan idam mahkumu” olarak tanımlanmıştır. 1966 yılında, Tokyo’nun güneydoğusundaki Şizuoka şehrinde, soya fasulyesi imalathanesinde çalışan Hakamata, aynı aileden dört kişiyi bıçakla öldürme suçlamasıyla tutuklanmıştır. Eylül 1968’de, bir dizi suçlamayla birlikte idama mahkum edilmiştir ve bu ceza, Aralık 1980’de kesinleşmiştir.
Hakamata, 1981 yılının Nisan ayında yeniden yargılanmak için temyize gitmiş, fakat Şizuoka Bölge Mahkemesi, Ağustos 1994’te bu temyizi reddetmiştir. Yıllar içinde pek çok hukuki mücadele veren Hakamata, sonunda Şizuoka Bölge Mahkemesinin 2014 yılı Mart ayında yeni deliller ışığında davayı yeniden açma kararı vermesiyle serbest bırakılmıştır.
Beraat süreci hayli dramatik bir şekilde devam etti ve nihayet, Şizuoka Bölge Mahkemesi Eylül 2024’te davası üzerine değerlendirmelerini yaparak kıyafetlerin geçerli delil kabul edilemeyeceğine karar vermiş ve Hakamata’nın beraatine hükmetmiştir. Hakamata’nın uzun ve acılı hikayesi, adaletin zamanla nasıl tecelli edebileceğine dair çarpıcı bir örnek sunmaktadır.
